000			05246nam a2200253Ia 4500
001			5376
005			20231208131629.0
010			_a978-960-527-414-6
090			_a5376
100			_a20230418 frey50
106			_ar
200			_aΟ εξωοντολογικός χώρος της αλήθειας _eμιά απόπειρα μέ αφορμή τούς Χέγκελ, Χάιντεγκερ καί Μάξιμο Ομολογητή
210			_aΑθήνα _cΑρμός _d2007
215			_a372 σ. _d24 εκ.
320			_aΠεριλαμβάνει βιβλιογραφικές αναφορές
330			_aΠριν τη συγγραφή αυτής της μελέτης η εντύπωση που είχα αποκομίσει από την μέχρι τότε ενασχόλησή μου με την θεολογία και την φιλοσοφία ήταν ότι σε αυτές η σημασία της αλήθειας εννοείται ως επαλήθευση του δεδομένου υπαρκτού, του Είναι ή περαιτέρω ενός κριτηρίου. Αυτό συμβαίνει ακόμη και στην περίπτωση της κριτικής ως αυτοκριτικής, του ενσυνείδητου αυτοκριτικού αυτομηδενισμού κάθε θέσπισης, του αισθητικά αυτοπεριορισμένου λόγου, της ερμηνευτικής, της αποφατικής θεολογίας. Όπισθεν ακόμη και ενός κριτικού υπερβατολογικού κριτηρίου, της αυτοκριτικής αυτοκαταστροφής κάθε θεσπισμένου αισθητικού απεικάσματος που μπορεί ακόμη και να μην έχει καν πρωτότυπο, ακόμη και όπισθεν του θεολογικού αποφατικού αυτοπεριορισμού, κρύπτεται το κριτήριο επαλήθευσης και (αυτο)θέσπισης του δεδομένου υπαρκτού, το οποίο απλώς με αυτές του τις αυτοκριτικές εμφανίσεις διορθώνει την λειτουργία του αναζητώντας την ορθή επαλήθευση ενός προϋποτιθέμενου δεδομένου «καθ' αυτό». Αυτή η επαληθεύσιμη ορθότης κρύπτεται όπισθεν και του πιο ριζικού κριτικισμού και εκστατικού αυτοσυνείδητου αισθητικού (αυτο)μηδενισμού ως η κινητήρια δύναμη και το τέλος της (αυτο)κριτικής λειτουργίας του. Κάτι τέτοιο μπορεί να αναλυθεί παραδειγματικά στο έργο του Hegel. Θεωρούσα αντίθετα ότι κατά κάποια άποψη η περίπτωση του Μ. Heidegger δεν υπαγόταν σε αυτό το γενικό παράδειγμα. Στη συνέχεια, χωρίς καμία προκατάληψη και με αρχική άγνοια του έργου του Μάξιμου Ομολογητή, πλην της ελάχιστης γνώσης ότι η θεολογία του εξετάζει την σχέση των φύσεων του Χριστού προς την υπόστασή του, προσπάθησα να ερευνήσω, αν οι δύο του φύσεις και κυρίως η ανθρώπινη αποτελούν χώρο -έστω διαλεκτικής- επαλήθευσης της υπόστασής του κατά το σύνηθες παράδειγμα της οντολογίας. Νομίζω ότι στα, πλαίσια της νεοπλατωνικής επίδρασης, την οποία δέχονται όλοι οι πατέρες της εκκλησίας, το παράδειγμα αυτό συναντάται και σε αυτόν όχι όμως εντός της θεματικής περί την σχέση των φύσεων προς το πρόσωπο του Χριστού. Τελικά αυτό που κυριαρχεί συστηματικά και συντριπτικά στον Μάξιμο είναι ένα διαφορετικό παράδειγμα, κατά το όποιο η έννοια της αλήθειας δεν σημαίνει επαλήθευση. Αυτά τα τρία παραδείγματα βοηθούν στην διερεύνηση του θέματος και ερωτήματος, αν η αλήθεια είναι επαλήθευση ή αντίθετα ερώτηση που υπερβαίνει κάθε δεδομένο υπαρκτό και κριτήριο. [...] (από τον πρόλογο του βιβλίου)
606			_93994 _aΟντολογία
606			_97956 _aΓνώση, Θεωρία της
606			_99195 _aΑλήθεια
676			_a121
701			_910232 _aΤσικρικάς _bΖήνων
712			_945 _aΑρμός
801			_aGR _bΒιβλιοθήκη Ακαδημίας Θεολογικών Σπουδών Βόλου _c20180101 _gAACR2
990			_2ddc _cBK